Waar staat klimaatrobuust waterbeheer voor? Arjan Budding, programmaleider Duurzaam Waterbeheer bij Wageningen University & Research (WUR) en Suzanne Hulscher, hoogleraar Waterbeheer en Waterbouwkunde aan de Universiteit Twente geven in dit artikel hun visie hierop. Een ding is duidelijk: waar wij in het verleden de strijd moesten aangaan met te veel water, richten we ons nu ook op droogte.
Nederland, waterland. Ons land is ingericht op het afvoeren van te veel water. Maar door de droogte van 2018 en 2019 is een aantal dingen echt scherper op het netvlies gekomen van Budding en Hulscher.
Budding is nu bijna een jaar werkzaam voor de WUR. Hiervoor werkte hij voor het Waterschap Vallei en Veluwe. Budding: ‘Ook dit jaar lijkt droog te beginnen. Onlangs hadden we tijdens deze coronacrisis opeens voor ons land ongekend felle bosbranden. Dat zet je aan het denken. We kijken al decennia naar de effecten van droogte, maar de schaal waarop we die nu waarnemen, geeft duidelijk een verandering aan. Het maakt de urgentie van dit onderwerp steeds duidelijker. Bij het waterschap merkten we altijd dat droogte een calamiteit was. We hebben destijds een aantal protocollen opgezet voor droogtescenario’s. Nu begint droogte steeds normaler te worden en moeten we met schaarste omgaan. Dat vind ik wel kenmerkend en zorgelijk.’
Hulscher valt de kwetsbaarheid van Nederland op. ‘Alle aandacht gaat altijd uit naar de hoogwaterveiligheid, zeker met de stijgende zeespiegel. Het verschil tussen droogte en hoogwaterveiligheid is dat het in Nederland niet direct mensenlevens kost. Maar als je kijkt naar onze landbouw, verzakkende gebouwen en problemen met de vaardiepte van schepen, is de economische schade enorm. Nederland is dus veel kwetsbaarder voor droogte dan we dachten.’
Lees verder in Waterspiegel 3, juli 2020
Dit artikel verscheen eerder in de Waterspiegel